بازخوانی گزارشی از زومیت؛
آزمایش های سری ارتش آمریکا روی کنترل ذهن و سفر در زمان!
گوپا: عده ای از اعضاء ارتش و مردم آمریکا عقیده دارند که ارتش این کشور در منتهی الیه شرقی لانگ آیلند، مجموعه آزمایش های محرمانه ای همچون سفر در زمان، دورنوردی و کنترل ذهن انجام داده است.
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله: درباره پروژه ها و آزمایش های سری که آمریکا، شوروی، آلمان، ژاپن و برخی از دیگر کشورها در طول جنگ جهانی اول و دوم انجام دادند چیزهایی شنیده و خوانده ایم. آزمایش های هولناکی که با وجود عجیب و غیرانسانی بودن آنها، امروز مدارک غیرقابل انکاری داریم که نشان میدهد این کشورها به این اعمال جنایت بار دست زده اند. همین پیشینه است که ما را در مقابل ادعاهایی که درباره پروژه مونتاک می شود مردد می کند و موجب می شود آنها را با جدیت بیشتری مورد توجه قرار دهیم. زومیت در گزارشی به آزمایش های فوق سری که ادعا می شود در پروژه مونتاک و در منطقه «لانگ آیلند» انجام شده پرداخته که خواندن آن خالی از لطف نیست:
«از پروژه مونتاک (مونتاوک) با عنوان مادر نظریه های توطئه هم نام برده می شود، اما خود این پروژه کم تر شناخته شده است. سفر در زمان، دورنوردی و کنترل ذهن تنها تعدادی از زمینه های تحقیقاتی این پروژه هستند. ارتباط با موجودات فضایی و جعل کردن فرود فضانوردان روی ماه هم به داستان تا قبل از این حیرت آور مونتاک رنگ وبوی بمراتب اسرارآمیزتری می دهند. اما با تمام این واقعیت ها و این که این ماجرا مستقیماً الهام بخش سریال اینترنتی «چیزهای عجیب» از نت فلیکس بود، بازهم تعداد کمی درباره ماجرای پروژه مونتاک شنیده اند.
بااین حال به نقل از وب سایت All That’s Interesting، چطور پروژه ای که بخش های مخفی ارتش آمریکا در آن تحقیقات محرمانه و مخوف در مورد مسائل ماوراءالطبیعه انجام داده اند، به این راحتی ها نادیده گرفته شده است؟ شاید دلیل آن منشأ داستان باشد که حتی با استاندارد نظریه های توطئه هم منابع مشکوکی قلمداد می شوند. حتی اگر پروژه مونتاوک کاملاً زاییده ذهن باشد، سابقه طولانی سازمان سیا (CIA) در آزمایش های هولناکی مانند آنچه بنا به ادعاها در مونتاک انجام گرفته، به این معنا است که این داستان مبهم دست کم برای کسانی که از آن باخبر اند، جذابیت وصف نشدنی دارد. و حالا با محبوبیت بالای سریال چیزهای عجیب، شاید زمان آن رسیده باشد تا بالاخره پروژه مونتاک در کانون توجهات قرار بگیرد.
منشأ عجیب ماجرای پروژه مونتاک
داستان مونتاک با کتابی که پرستون نیکولز در سال ۱۹۹۲ به چاپ رساند، آغاز می شود. هر آنچه حالا از پروژه مونتاک می دانیم از کتاب «پروژه مونتاک: آزمایش هایی درباره سفر در زمان» نوشته نیکولز سرچشمه گرفته است. قبلاً شایعاتی وجود داشت که عنوان می کرد، ارتش آمریکا در اوسط دهه ۱۹۷۰ آزمایش های جنگ روانی را در لانگ آیلند انجام داده است. بنابراین، کتاب نیکولز بیشتر به آتش شایعات قبلی دمید.
هم پایگاه هوایی کمپ هیرو و هم ایستگاه نیروی هوایی مونتاک (ارتش قسمتی از کمپ هیرو را در طول جنگ جهانی دوم به ایستگاه نیروی هوایی منتقل کرده بود) مرکز این تحقیقات ماوراءالطبیعه بودند. نیکولز عنوان می کند که بعد از به یاد آوردن خاطرات پاک سازی شده خود کتاب را نوشته است. در حقیقت، نیکولز بدون این که خود به یاد داشته باشد، برای مدت مدیدی به عنوان محقق در این پروژه همکاری کرده بود. نیکولز بعد از این مقدمه چینی، توضیحات مفصلی در مورد جزییات تأسیسات و تجهیزات پروژه و همچنین روش ها، فناوری ها و اتفاقات ماوراءالطبیعه مختلفی که خود از نزدیک شاهد آنها بوده می دهد.
پس از چاپ کتاب بود که افراد دیگری هم جرأت پیدا کردند تا جلو بیایند و اعلام کنند که آنها هم از تحقیقات فوق محرمانه ای که در پروژه مونتاک انجام گرفته اطلاع داشته اند. بدین ترتیب، با جلو آمدن نفرات جدید، ماجرا ابعاد تازه ای هم پیدا کرد.
نیکولز در کتاب خود ادعاهای مختلفی را مطرح کرده که شامل موارد زیادی از آزمایش های کنترل ذهن و تله پاتی تا باز کردن درگاه های فضا-زمان به سمت سایر بُعدها، ارتباط با موجودات فضایی و ربودن کودکان فراری و بی سرپرست می شود. تمام این برنامه ها تحت نظارت دائمی ارتش آمریکا بود و بودجه آن هم ازطریق مخازن طلای نازی ها که در جنگ جهانی دوم به دست آمریکایی ها افتاده بود، تامین می شد.
آزمایش های فیلادلفیا
پروژه مونتاک با یکی از نظریه های توطئه مشهور، آزمایش های فیلادلفیا گِره خورده است. بنا به ادعاها، ارتش آمریکا در سالهای جنگ جهانی دوم سخت در تلاش بود تا روشی برای فرار از رادار نازی ها به وسیله میدان های الکترومغناطیسی پیدا کند.
ظاهراً ارتش نه فقط موفق شد ناوشکن الدریج را از رادارها مخفی نگه دارد، بلکه آنرا کاملاً نامرئی هم کند. علاوه بر این، ظاهراً این ناوشکن ازطریق حفره ای در فضا-زمان از محوطه کشتی سازی نیروی دریایی در فیلادلفیا به بندر نورفک، ویرجینیا در فاصله ۳۲۰ کیلومتر انتقال پیدا کرده بود.
اما وقتی که چند دقیقه بعد الدریج باردیگر در محوطه کشتی سازی ظاهر شد، اتفاقات هولناکی افتاد. چندین ملوان و خدمه در سطح مولکولی ذوب شده بودند و در عرشه فولادی ناوشکن فرو رفته بودند. تعدادی از کارکنان هم بخار شده یا این که کاملاً ناپدیده شده بودند. سایر خدمه ای که از این سرنوشت وحشتناک جان سالم به در برده بودند، با عبور از حباب اَبرفضا کاملاً عقل خودرا از دست داده بودند.
پرستون نیکولز ادعا می کند پس از اختتام پروژه مونتاک حافظه او را کاملاً پاک کرده اند.
تقریباً تمام جزییات مهم این داستان به سبب تناقض های زمانی و نقض قوانین فیزیک قابل رد هستند. علاوه بر این، هیچ دو روایتی از ماجرای آزمایش فیلادلفیا با یکدیگر یکسان نیستند و کسانی که واقعاً در سال ۱۹۴۳ روی عرشه الدریج حضور داشتند، این داستان ها را بارها تکذیب کردند. اما با وجود این، این نظریه توطئه چند دهه ای به قوت خود باقی بود تا بعداً به تولد پروژه مونتاک کمک نماید.
داستان دو درگاه: از آزمایش فیلادلفیا تا پروژه مونتاک
در سال ۱۹۸۴ فیلم سینمایی درجه دومی ساخته شد که در هر حالتی باید به آسانی فراموش می شد. این فیلم آزمایش فیلادلفیا نام داشت و اتفاقات غیرمنتظره ای که با آن آزمایش تعجب آور به وقوع پیوست را دست مایه قرار داده بود. مرد ۵۷ ساله ای به نام آل بیلک که در سال ۱۹۸۸ این فیلم سینمایی را دیده بود، ادعا کرد که با دیدن فیلم به او حس پیش دیده (دژاوو) دست داده است.
بیلک ادعا کرد توانسته با بهره گیری از روش های روان پزشکی و سایر درمان های پیشرفته تا حد زیادی خاطرات پاک شده خودرا باردیگر به یاد بیاورد. بدین ترتیب، بیلک در کمال حیرت نه فقط از همکاری خود در پروژه فیلادلفیا پرده برداشت، بلکه حتی ادعا کرد که او یکی از پژوهشگران پروژه مونتاک هم بوده است.
بنا به ادعاها، در آزمایش فیلادلفیا ناوشکن الدریج بعد از ناپدید شدن به بندر نورفک در فاصله ۳۲۰ کیلومتری منتقل شد
بیلک اظهار داشت که سیا با روش پیشرفته دستکاری ذهن موسوم به «ام کی اولترا» تمام خاطرات او از برنامه های محرمانه را پاک کرده است. بیلک ادعا می کرد نام اصلی او، ادوارد کامرون است و او و برادرش، دانکن کامرون در سال ۱۹۴۳ در ناوشکن الدریج مشغول به کار بودند. در آن زمان، هر دو برادر بیست و چند ساله بودند.
بیلک مدتی بعد در سال ۱۹۹۰، داستان اعجاب انگیز زندگی خودرا در کنفرانس سازمان همه جانبه یوفو (موفان) برای حاضران تعریف کرد. او نه فقط مدعی بود که آزمایش فیلادلفیا واقعی بوده است، بلکه او و برادرش در زمان آزمایش در ناوشکن حضور داشتند. بنا بگفته بیلک، کسی جز نیکولا تسلا طراح آزمایش فیلادلفیا نبوده است. بیلک اظهار داشت که در ضمن این برنامه کرم چاله ای به روی آینده باز می شود و او و برادرش را در سال ۱۹۸۳ وسط پایگاه کمپ هیرو پرت می کند.
هر چند کم کم داستان بیلک پیچیده میشود، اما اصل ماجرایی که بیلک تعریف می کند این است که او و برادرش بعد از آزمایش فیلادلفیا به پروژه مونتاک هم پیوسته اند. در ادامه داستان زندگی بیلک، وی در دهه ۱۹۷۰ با پرستون نیکولز آشنا می شود و این دو دوست با هم صندلی مونتاک را می سازند. صندلی مونتاک در حقیقت یک دستگاه ذهن خوان با کارکردهای اعجاب آور بود که کل پروژه مونتاک هم به صورتی به آن اتکا داشت.
صندلی مونتاوک، حربه های روانی در جاسوسی و درگاه های فضا-زمان
پرستون نیکولز در کتابش درباره صندلی مونتاک توضیحاتی داده است. او ادعا می کند، این دستگاه از نیروی الکترومغناطیسی برای بالا بردن نیروی فراروانی کسی که روی صندلی می نشست استفاده می کرد. دانکن کامرون پس از آن که روی صندلی می نشیند، در یک تصادف عجیب توانایی های فراروانی باورنکردنی همچون قدرت ظاهر کردن اجسام با ذهن را به دست می آورد.
اگر سریال چیزهای عجیب را تماشا کرده باشید، احیانا این دستگاه تا حدی برای شما آشنا به نظر برسد. در سریال نت فلیکس اِلِوِن (با نقش آفرینی میلی بابی براون) از دستگاه مشابهی برای باز کردن درگاهی به سمت بُعد موازی استفاده می نماید. در پروژه مونتاک، کامرون و سایر پژوهشگران پروژه صندلی مونتاک را برای باز کردن درگاه های فضا-زمان به کار می برند.
به ادعای استوارت سوردلو، در جریان پروژه مونتاک روی او و پسران دیگر آزمایش های غیراخلاقی مختلفی انجام داده اند.
نیکولز آزمایش دیگری را هم در کتابش توصیف می کند که در کمال تعجب شبیه به مشاهده ازراه دور است. سیا قبلاً درباره این مفهوم ماوراءالطبیعه تحقیقات زیادی انجام داده بود و در سریال چیزهای عجیب هم به آن پرداخته می شود. نیکولز توضیح می دهد که نخستین آزمایش دراین زمینه «چشم بینا» نام داشت. دانکن با دسته ای مو یا سایر اشیای متعلق به شخص کاملاً تمرکز می کرد و در نهایت موفق می شد، از دید او ببیند، هر آنچه او می شنود را بشنود و سایر حس های بدن او را داشته باشد. او در حقیقت می توانست ازطریق اشخاص دیگر هر کجای کره زمین را که می خواهد ببیند.
اما بیش از ادعای مشاهده از دور و هر ادعای دیگر نیکولز، ادعای ربوده شدن کودکان خردسال که تعدادی از آنها چهار سال هم نداشتند، تکان دهنده است. نیکولز در یادداشت های خود از این کودکان خردسال با نام «پسران مونتاک» یاد کرده و می گوید که آنها را از خیابان ها و حتی گاهی از خانه ها می ربودند. این کودکان بعداً کاملاً شستشوی مغزی می شدند تا هیچ خاطره ای از دوران حضور خود در کمپ هیرو به یاد نداشته باشند. داستان پسران مونتاوک وقتی جذاب تر می شود که شخص دیگری هم برای تأیید آن جلو می آید.
تا به امروز دست کم یک نفر ادعا کرده که او هم درست مانند بیلک و نیکولز، توانسته باردیگر خاطرات و زخم های روانی خود از پروژه مونتاک را به یاد بیاورد. استوارت سوردلو، مردی ۵۲ ساله ای است که در میشیگان زندگی می کند. وی در سال ۲۰۱۷ در مصاحبه ای با روزنامه سان فاش کرد، یکی از پسران مونتاک بوده است. او مدعی بود که به همراه بسیاری دیگر از هم سن وسال های خود اذیت و آزارهای وحشتناکی را پشت سر گذاشته است.
سوردلو می اظهار داشت که آزمایش ها با ربودن پسرهای بی اهمیتی مانند کودکان یتیم و بی سرپرست، فراری و فرزند معتادان و خلاصه هر کودکی که کسی به دنبالش نمی آمد شروع می شد. هدف برنامه درهم شکستن روحی و روانی کودکان برای فرمان برداری و سپس کنترل ذهنی بود. کودکان را از محیطی با دمای بسیار گرم به بسیار سرد می بردند، به آنها گرسنگی می دادند، سپس مجبورشان می کردند پرخوری کنند. سوردلو به یاد می آورد بارها با چوب دستی کتک خورده است.
او همین طور ادعا می کرد که سر او را تا وقتی که نزدیک بود غرق شود زیر آب نگه می داشتند. ظاهراً این روش واقعاً مؤثر بود و کودک بعداً به صحبت های ناجی خود گوش می کرد و مطیع او می شد. پژوهشگران در آزمایش های کنترل ذهن از ال اس دی هم استفاده می کردند.
سوردلو در ادامه هم اظهار داشت که خود او شاهد این بود که تعدادی از کارکنان پروژه از کودکان سوءاستفاده جنسی کرده اند تا آنها را از نظر روحی متلاشی کنند. سوردلو حتی ادعا کرد که او و سایر پسران مونتاک ازطریق درگاه هایی به مریخ فرستاده شده اند و به دوران کتاب مقدس هم رفته اند.
سوردلو در ادعای وحشتناک دیگری ادعا نمود که در ابتدای کار که پژوهشگران مشغول سازماندهی آزمایش ها بودند، خیلی از پسران ناپدید شدند. سوردلو می گوید: «هنوز تا همین امروز کابوس هایش را می بینم. وقتی [با تعطیلی پروژه] صندلی مونتاک را خاموش کردند، آنجا نبودم، ولی کاملاً احساسش کردم؛ درست مانند این که مرا از برق کشیده باشند.»
پایان پروژه مونتاک و داستان واقعی سریال چیزهای عجیب
نیکولز می گوید که سرانجام تمام آزمایش های پروژه مونتاک در اوایل دهه ۱۹۸۰ خاتمه پیدا کردند. در این زمان ظاهراً اوضاع از کنترل پژوهشگران و مسئولان پروژه خارج شده بود. نیکولز ادعا می کرد، هر وقت شخصی روی صندلی مونتاک می نشست، هر آنچه تجسم می کرد پیش از این که در واقعیت ظهور پیدا کند، روی صفحه فرستنده نشان داده می شد. پروژه پس از آن که نیکولز و دانکن کامرون به همراه سایر شرکت کنندگان سر به شورش گذاشتند، تعطیل شد. در همین زمان بود که اتفاق ناخوشایندی افتاد.
در نهایت کسی برنامه احتیاطی را فعال کرد. این شخصی زمانی که دانکن روی صندلی نشسته بود به او نزدیک شد و در گوش او زمزمه کرد: «حالا وقتش است.» در همان لحظه هیولای وحشتناکی از ناخودآگاه او وارد واقعیت شده بود. صفحه فرستنده هیولای پشمالوی ترسناکی را نشان داده بود. این موجود عظیم الجثه پر مو، گرسنه و کثیف بود. اما طبق برنامه همیشگی بجای این که در نقطه مشخصی از زیرزمین لابراتوار ظاهر شود، در جای دیگری از پایگاه آشکار شده بود. بدین ترتیب، هیولا به هر کجایی از پایگاه که می رفت هرچه می دید را می خورد یا درهم می شکست.
چند نفر این جانور عجیب را دیدند و هر کدام توصیف متفاوتی از آن داشتند. نیکولز اظهار داشت که تنها راه برای بازگردان این موجود به بُعد اصلی خود یا چیزی مشابه آن، نابودی تمام تجهیزات بود. این اتفاقات به وضوح شبیه یکی از ماجراهای سریال چیزهای عجیب است. الون هم هیولایی را احضار می کند که سر راه خود ویرانی های زیادی به بار می آورد.
سریال چیزهای عجیب که از آزمایش های کمپ هیرو الهام گرفته، در ابتدا مونتاک نام داشت.
سازندگان سریال نت فلیکس برادران دافر، مت و رأس، آنقدر مجذوب پروژه مونتاک شده بودند که تصمیم گرفتند نام سریال را هم مونتاک بگذارند. اما چارلی کِسلر، فیلمسازی که قبلاً فیلم کوتاهی به همین نام و با همین مضمون ساخته بود از برادران دافر به سبب سرقت ادبی شکایت نمود. این شکایت موجب شد تا برادران دافر محیط سریال را از لانگ آیلند به حومه ایندیانا ببرند. اما صرف نظر از دعوای حقوقی که بر سر مالکیت ایده داستانی در گرفت، سریال نت فلیکس به وضوح از کتاب نیکولز الهام گرفته است.
آیا حقیقتی در پس ماجرای پروژه مونتاک نهفته است؟
به گفته نیکولز پس از نابودی تمام تجهیزات و تعطیلی پروژه، زیرزمین کمپ هیرو را با سیمان پر کردند و هر کسی را که در پروژه دخیل بود هم شستشوی مغزی دادند. ویرانه تأسیسات کمپ هیرو هنوز سرجای خود است. تا به امروز خیلی از افراد کنجکاو و مردم محلی صرف نظر از این که واقعاً در این مرکز تحقیقاتی چه اتفاقی افتاده، مجذوب ماجراهای آن هستند.
شبکه راداری پایگاه برای قایق هایی که به سواحل لانگ آیلند می آیند، نخستین دیدنی جزیره است که به چشم می آید. و وقتی هم که نیروی هوایی آخرین عملیات کنترل ترافیک هوایی خودرا در سال ۱۹۸۴ در این تأسیسات انجام داد، گویی حضور وهم آور خودرا برای همیشه در آنجا جا گذاشت.
سوردلو را ازطریق درگاه هایی به مریخ و دوران کتاب مقدس فرستادند
ارتش آمریکا انجام پروژه ای با مختصات مونتاک را تکذیب کرده، اما این انکارها بیشتر اوقات چندان کمکی نمی نماید. دولت آمریکا قبلاً تحقیقات کنترل ذهن و مشاهده از دور را تکذیب کرده بود. در حقیقت، مقامات دولتی تا لحظه ای که اسناد و مدارک مربوط به پروژه ام کی اولترا و سایر برنامه های مشابه از حالت محرمانه بیرون رود، مشغول انکار کل ماجرا بودند. به همین دلیل، با وجود اصرار ارتش آمریکا به این که در کمپ هیرو برنامه های نظامی کاملاً عادی و غیرمحرمانه ای انجام می گرفت، همچنان خیلی از مردم چندان قانع نشده اند.
پل مونته، رییس اتاق تجاری لانگ آیلند در همین رابطه می گوید: «تردیدی نیست که داستان ها دستکاری شده اند، اما من اصلاً شک ندارم که در سالهای جنگ سرد در آنجا این اتفاقات افتاده است. حتی همین امروز هم این پایگاه به دقت تحت نظر است و دائماً در آن گشت زنی می شود… واضح است که حتی حالا هم نمی خواهند کسی به آنجا برود.»
صندلی مونتاوک که پرستون نیکولز در کتابش شرح داده، در سریال چیزهای عجیب به یک لباس مخصوص تغییر داده شد.
کریستوفر گارتانو، فیلم سازی که در سال ۲۰۱۵ مستندی با نام «ماجراهای مونتاک» ساخته بود، عقیده دارد بهتر است که پیش از رد کردن داستان، نمونه های مشابه آن هم بررسی شود. بگفته او، هرچه بیشتر تحقیق کردم، بیشتر به این باور رسیدم که ماجرا آن قدرها مسخره نیست. همه ی ما می دانیم که ارتش به پدیده های ماوراءالطبیعه علاقه داشته است. پروژه استارگیت که در سال ۱۹۷۸ شروع و بعداً از حالت محرمانه خارج شد، اساساً این مساله را بررسی می کرد که غیب گوها و کسانی که نیروهای فراروانی دارند، می توانند ازراه دور مشاهده و وقایع را از فواصل دور ملاحظه کنند؟
در همین حال، هرچند که اذعان به آن ممکنست برای برخی سخت باشد، اما قبلاً در آزمایش ام کی اولترا از اقشار لطمه پذیری مانند زندانیان به عنوان سوژه های بی دردسر استفاده شده بود. بنابراین، استفاده از کودکان یتیم یا پسران فراری چندان هم دور از ذهن نیست. چون به چنگ آوردن این موضوع های آزمایشی به آسانی آب خوردن است. و مهم تر این که مونتاک هم تأسیساتی ایده آل برای این دست برنامه های سِری است. این مرکز آنقدر دورافتاده است که حالا به ویژه در زمستان ها به هیبت شهر ارواح درمی آید.
داستان های عجیب و غریبی که از پروژه مونتاک تعریف می شود، هر چقدر ترسناک باشند، دست کم تا آن زمان که شواهد محکم تری به دست بیاید، همچنان قابل باور نیستند. شاید در سال ها و دهه های آینده بالاخره برخی اسناد و مدارک این برنامه نظامی فوق محرمانه از لابه لای بایگانی های دولت آمریکا بیرون کشیده شوند».
منبع: goopa.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب