ردپای تکامل انسان ها در یک رگ اضافه دست
گوپا: مطالعات نشان می دهد در ساعد انسان ها یک رگ اضافی رشد می کند و همین مساله از آن حکایت می کند که انسان بازهم درحال تکامل است.
به گزارش گوپا به نقل از ساینس آلرت، تصور این که گونه های موجودات در آینده دور چه طور به نظر می رسند، گمانه زنی های عجیبی در رابطه با خصوصیت های برجسته افراد همچون قد، اندازه مغز و رنگ پوست به وجود می آورد. با این وجود تغییرات در آناتومی بدن انسان نشان داده است تکامل تا چه حد غیر قابل پیش بینی است. چیزی بسادگی یک رگ اضافی در بازو را درنظر بگیرید که با عنایت به روندهای فعلی احیانا طی چند نسل معمول بوده است. به عنوان مثال بر مبنای تحقیقی که محققان دانشگاه فلیندرز و دانشگاه آدلاید استرالیا در سال ۲۰۲۰ انجام داده اند، شریانی که موقتاً در مرکز ساعد ما در دوران جنینی جریان دارد، دیگر به اندازه گذشته ناپدید نمی گردد. این بدان معناست تعداد بزرگسالانی که چیزی شبیه به یک کانال اضافی از بافت عروقی زیر مچ دستشان جریان دارد، بیش از قبل شده است. تگان لوکاس محقق دانشگاه فلیندرز در اینباره در ۲۰۲۰ میلادی اظهار داشت: آناتومی شناسان از قرن هجدهم میلادی مشغول بررسی ارتباط این رگ در بزرگسالان بوده اند و مطالعه نشان داده است این امر در حال افزایش می باشد. شیوع این امر در اواسط دهه ۱۸۸۰ میلادی، شامل حدود ۱۰ درصد نوزادان تازه متولد شده بود. حال آنکه این شاخص در قرن بیستم به ۳۰ درصد رسید، بدین سبب از دیدگاه تکاملی، چنین روندی نشان دهنده افزایش قابل توجهی در بازه زمانی کوتاه مدتی است. شریان میانی در تمام انسان ها تقریبا زود شکل می گیرد و خون را به مرکز بازوهای ما منتقل می کند تا دست های درحال رشد ما را تغذیه کند. در حدود هشت هفتگی این شریان به صورت معمول کاسته می شود و وظیفه خویش را به دو رگ دیگر می سپارد. آناتومی شناسان از مدتی قبل می دانستند از بین رفتن شریان میانی تضمین شده نیست. دربرخی موارد این شریان یک ماه یا بیشتر در بدن انسان باقی می ماند. گاهی اوقات هنگامیکه نوزاد متولد می شود، جریان خون در این شریان هنوز درحال پمپاژ است و فقط ساعد دست یا در بعضی موارد دست را نیز تغذیه می کند. لوکاس و همکارانش برای مقایسه شیوع این کانال خونی پایدار ۸۰ عضو از اجساد را که همگی توسط استرالیایی های اروپایی تبار اهدا شده بودند، بررسی کردند. سن اهداکنندگان هنگام فوت ۵۱ تا ۱۰۱ سال بود. این بدان معناست که تمام آنها در نیمه اول قرن بیستم متولد شده بودند. محققان با توجه به این که چند بار یک شریان میانی ضخیم با قابلیت حمل خون کافی پیدا کرده اند، ارقام را با سوابق استخراج شده از تحقیقات دیگر مقایسه کردند و ارقامی را درنظر گرفتند که می توانستند ظاهر رگ را بیش از اندازه نشان دهند. این حقیقت که بنظر می رسد این شریان در بزرگسالان امروزی سه برابر بیش از بیشتر از یک قرن پیش رایج است، یافته ای اعجاب انگیز است. به قول محققان این افزایش احیانا ناشی از جهش ژن های مربوط به رشد شریان میانی یا مشکلات سلامتی مادران در دوران حاملگی یا هر دو مورد است. ممکنست تصور شود داشتن یک شریان میانی پایدار می تواند به انگشتان چابک یا ساعدهای قوی، مدت ها بعد از تولد، خون رسانی قابل اعتمادی را عرضه نماید. با این حال، داشتن یک شریان میانی، ما را در معرض خطر بیشترابتلا به سندرم تونل کارپال قرار می دهد، وضعیتی ناراحت کننده که موجب می شود کمتر بتوانیم از دستان خود استفاده نمائیم. بررسی عوامل مختلفی که نقش عمده ای در فرآیندهای انتخاب یک شریان میانی پایدار دارند، نیاز به پژوهشهای بسیار بیشتری دارد. این مطالعه نشان داده است عوامل مذکور هرچه که باشند، احیانا شاهد تعداد بیشتری از این رگ ها خواهیم بود. لوکاس در اینباره می گوید: اگر این روند ادامه یابد، بیشتر مردم تا سال ۲۱۰۰ شریان میانی ساعد خواهند داشت. به اجمال، به گزارش گوپا به نقل از ساینس آلرت، تصور اینکه گونه های موجودات در آینده دور چه طور به نظر می رسند، گمانه زنی های عجیبی در ارتباط با مشخصه های برجسته افراد همچون قد، اندازه مغز و رنگ پوست به وجود می آورد. با این وجود تغییرات در آناتومی بدن انسان نشان داده است تکامل تا چه حد غیر قابل پیش بینی است. این حقیقت که به نظر می آید این شریان در بزرگسالان امروزی سه برابر بالاتر از بیش از یک قرن پیش رایج است، یافته ای شگفت انگیز است.
منبع: گوپا
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب