حل مشکل تهوع ناشی از برگشت به زمین با هدست واقعیت مجازی
گوپا: فضانوردان امکان دارد هنگام بازگشت به زمین گرفتار حالت تهوع ناشی از حرکت شوند، اما هدست های واقعیت مجازی می توانند به آنها کمک کنند تا هوشیار بمانند.
به گزارش گوپا به نقل از ایسنا، هنگام یادگیری درباره ی اثرات سفر فضایی بر سلامت انسان معمولا درباره ی خطر تشعشعات، کاهش تراکم استخوان و بروز تغییرات در بینایی می شنویم. بااینکه این خطرات بلند مدت مهم هستند اما نگرانی که کمتر مورد بحث قرار می گیرد، بیماری حرکت است.
به نقل از اسپیس، «تیلور لونر»(Taylor Lonner)، پژوهشگر «دانشگاه کلرادو بولدر»(CU Boulder) و از نویسندگان این مقاله، در کودکی بشدت مستعد مبتلاشدن به بیماری حرکت بود، خواه در صندلی عقب خودرو نشسته بود، خواه در قطار و خواه در اتوبوس. در آن زمان، او این مشکل را ناشی از چرخش بی رحمانه سرنوشت می دانست، اما حال بعنوان یک بزرگسال و یک دانشمند می تواند با اطمینان بگوید که این بطورکامل تقصیر خودش بوده است.
گاهی اوقات، نگاه کردن از پنجره کناری به لونر کمک می کرد، اما بیشتر اوقات، پدرش مجبور می شد برای یک استراحت کوتاه در پمپ بنزین بعدی توقف کند؛ وگرنه همه آنها عواقبش را متحمل می شدند.
لونر اکنون در سطح اساسی تری متوجه می شود که چه اتفاقی افتاده است. در کودکی به ما یاد می دهند که پنج حس بینایی، شنوایی، بویایی، چشایی و لامسه داریم. با این حال، یک حس ششم پنهان نیز وجود دارد که به بدن کمک می نماید تا نحوه حرکت ما را درک کند و مرکز آن در سیستم دهلیزی است. مغز اطلاعات را از تمام این حواس می گیرد و بر مبنای تجربیات گذشته، آنرا با آن چه که امکان دارد هنگام حرکت انتظار داشته باشد، مقایسه می کند.
در حالت مطلوب، هرگونه اختلاف بین حواس دهلیزی و انتظارات مغز کوچک خواهد بود، اما وقتی اختلافات بزرگ و مداوم وجود داشته باشد، ما بیمار می شویم.
لونر هنگام مطالعه کردن در خودرو، به واژه های بی حرکت روی صفحه کتاب خیره شده بود؛ در حالیکه سیستم دهلیزی او به مغزش می اظهار داشت که درحال حرکت در جاده است. این اختلاف، مغز او را گیج کرده بود برای اینکه معمولا وقتی لونر حرکتی را احساس می کرد، باید جهان را درحال حرکت در اطراف خود به همان شکل می دید. به همین دلیل، او به بیماری حرکت مبتلا شد. اگر از پنجره به بیرون نگاه می کرد و عبور جهان را می دید، حالش خوب می شد. حتی بهتر از آن، اگر در صندلی جلو نشسته بود، می توانست جاده پیش رو را ببیند و پیش بینی نماید که در آینده چه طور حرکت خواهدنمود.
تضاد حسی بین آن چه تجربه می کنید و آن چه مغزتان انتظار دارد، فقط موجب ماشین زدگی نمی گردد. این تضاد، مظنون اصلی پشت بیماری ناشی از به کار بردن هدست های واقعیت مجازی، دریازدگی در کشتی ها و بیماری حرکت ناشی از پروازهای فضایی است. مهندسان هوافضا به صورت ویژه به مورد دوم علاقمند هستند.
بیماری حرکت در طول پروازهای فضایی
همه فضانوردان تا به امروز روی زمین بزرگ شده اند. بنابراین، مغز آنها انتظار دارد که هرگونه نشانه حرکتی شامل وجود جاذبه زمین باشد، اما وقتی در فضا به مدار می رسند، دیگر این طور نیست.
وقتی در مدار زمین و در شرایط بی وزنی قرار می گیریم، سیستم دهلیزی هیچ ورودی گرانشی دریافت نمی نماید. تضاد بین انتظار مغز از گرانش زمین و واقعیت بی وزنی موجب بیماری حرکت در فضا می شود.
جنبه مثبت اینست که انتظارات مغز می توانند با گذشت زمان و بعد از قرار گرفتن کافی در معرض محیط جدید تغییر کنند. فضانوردان در نهایت در فضا بر بیماری حرکت غلبه می کنند، اما غلبه بر آن هنگام برگشت به زمین، مشکل دیگری را به وجود می آورد.
اگر مغز یک فضانورد انتظار بی وزنی داشته باشد، وقتی به زمین برمی گردد چه اتفاقی می افتد؟ همان گونه که انتظار می رود، این پروسه باردیگر شروع می شود و فضانوردان مستعد مبتلاشدن به بیماری حرکت ناشی از سازگاری مجدد با محیط زمین خواهند شد. بدتر از تمام اینکه از زمان بازنشستگی شاتل فضایی، وسایل نقلیه سرنشین دار در آب فرود می آیند و این بدان معناست که فضانوردان تا زمان بیرون کشیده شدن کپسول خود از آب امکان دارد با امواج متلاطم دست وپنجه نرم کنند. دریازدگی نیز می تواند بیماری حرکت ناشی از سازگاری مجدد با محیط زمین را تشدید کند.
این شرایط نادر نیستند. بیشتر از نیمی از فضانوردان هنگام نخستین حضور در فضا، بعضی از علایم بیماری حرکت فضایی را تجربه می کنند و بیماری حرکت ناشی از سازگاری مجدد با محیط زمین نیز هنگام برگشت به زمین با میزان شیوع مشابهی رخ می دهد.
راهبردهای احتمالی
بیشتر فضانوردان اکنون به داروهایی متکی هستند که توانایی مغز را در استفاده از هورمون ها برای ایجاد حالت تهوع ناشی از حرکت مختل می کنند. با این حال، داروهای مورد استفاده آنها مانند خیلی از محصولات تجاری می توانند عوارض جانبی مانند خواب آلودگی ایجاد کنند و با گذشت زمان، اثربخشی خودرا از دست بدهند.
این گروه پژوهشی، دو آزمایش را جهت بررسی چگونگی تنظیم اطلاعات بصری برای کاهش حالت تهوع ناشی از حرکت در فضانوردان، بدون اتکا بر داروها انجام دادند.
شرکت کنندگان در معرض حرکاتی قرار گرفتند که برای شبیه سازی گذار بین محیط های گرانشی و حرکت موجی اقیانوس طراحی شده بودند. محققان در طول یک ساعت حرکت موجی بررسی کردند که آیا یک پنجره مجازی می تواند میزان بروز بیماری حرکت را کم کند یا خیر.
وقتی فضانوردان در یک کپسول روی اقیانوس هستند، به صندلی هایشان بسته شده اند و احتمالا نمی توانند فضای بیرون را از پنجره های کوچک تعبیه شده در کپسول ببینند. در این آزمایش، از هدست های واقعیت مجازی برای ایجاد یک پنجره مجازی با دید کامل استفاده شد.
اعضاء گروه کنترل شده، هیچ نشانه بصری از حرکت را دریافت نکردند و شرایطی را شبیه به کتاب خواندن روی صندلی خودرو داشتند که لونر توصیف کرده بود. گروه مقابل، یک صحنه بصری را دیدند که به صورت طبیعی هم زمان با حرکت آنها حرکت می کرد و مانند نگاه کردن از شیشه خودرو به فضای اطراف بود.
همان گونه که بنظر می رسید، گروهی که هیچ نشانه ای از حرکت دریافت نکرده بودند، بیشترین حالت تهوع را داشتند. دو سوم شرکت کنندگان به سبب حالت تهوع بیش از حد، قبل از اتمام یک ساعت حرکت موجی، به توقف نیاز داشتند. تنها حدود یک پنجم از گروهی که نمای پنجره کناری به آنها داده شده بود، به توقف زودهنگام نیاز پیدا کردند. تنها یک دهم از گروهی که نشانه های بصری حال و آینده را دریافت کرده بودند، از آزمایش انصراف دادند.
این نتایج بدان معنا هستند که با ردیابی حرکت کپسول و نمایش آن روی هدست برای فضانوردان امکان دارد بتوان میزان موارد بیماری حرکت را تقریبا به نصف کم کرد. در موارد اضطراری، فضانوردان همیشه می توانند هدست ها را بردارند.
این مطالعه نویدبخش مداخلات بدون اتکا به داروهای فعلی برای بیماری حرکت است. این شیوه، نگرانی های ناشی از داروها را درباره ی ماندگاری، پایداری یا عوارض جانبی به همراه ندارد.
چنین روش هایی علاوه بر داشتن مزایا برای فضانوردان می توانند به افراد مستعد بیماری حرکت روی زمین نیز کمک کنند؛ بخصوص در مواردی مانند حضور داشتن در هواپیما، قطار، اتوبوس یا وسایل نقلیه پرسرعت که نگاه کردن به جاده از شیشه جلو امکانپذیر نیست.
بطور خلاصه، به نقل از اسپیس، تیلور لونر (Taylor Lonner)، پژوهشگر دانشگاه کلرادو بولدر (CU Boulder) و از نویسندگان این مقاله، در کودکی به شدت مستعد مبتلاشدن به بیماری حرکت بود، خواه در صندلی عقب خودرو نشسته بود، خواه در قطار و خواه در اتوبوس. بدتر از همه این که از زمان بازنشستگی شاتل فضایی، وسایل نقلیه سرنشین دار در آب فرود می آیند و این بدان معناست که فضانوردان تا زمان بیرون کشیده شدن کپسول خود از آب امکان دارد با امواج متلاطم دست وپنجه نرم کنند. در این آزمایش، از هدست های واقعیت مجازی برای ایجاد یک پنجره مجازی با دید کامل استفاده شد.
منبع: goopa.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب